Na een enerverende middag zou ik een nieuwe beleving meemaken, openbaar laden. Op de Carwings boordcomputer is snel te zien hoeveel de actieradius bedraagt en netjes geordend op je beeldscherm alle laadpalen in de buurt met bovenaan de laadpaal op kortste afstand.
Op nog geen 5 km afstand in Breda Zuid op de Graaf Engelbertlaan zit een servicestation van de ANWB (geopend tot 18:30u). Als je al blij wordt als je het ANWB station herkend, wordt je helemaal blij als je de laadpaal herkend en dan helemaal als er geen laadpas nodig is. Snelladen is bij de ANWB (nog) geheel GRATIS. Als klap op de vuurpijl ben je welkom om een kopje koffie te drinken en natuurlijk een praatje te maken met De Wegenwacht mensen. Ik sprak de vestigingsmanager Wouter Haem, een ervaren ANWB man die ook een servicegerichte kijk heeft op mobiliteit. Op het servicestation helpt men gestrande automobilisten en als het euvel meer tijd kost, dan staat er ook vervangend vervoer klaar. Wat je al ladende al niet aan interessante informatie opdoet. De ANWB Wegenwacht blijft toch Nederlands trots in die nijpende pech momenten.
Wellicht dat ik de stekker iets te vroeg had losgekoppeld, de meter stond al na 15 minuten op 80%, maar op weg naar Bussum geeft de bereikmeter aan dat ik nog 98 km kan rijden terwijl ik 93 km huiswaarts moet. Ik gok het erop, want ik had toch de Tros RADAR autoshow testaflevering op TV gezien, waarbij Carlo Brantsen de Nissan helemaal leeg reed. Maar na zo’n 15 km op de snelweg zie ik de bereikmeter toch wel rap teruglopen. Ik schakel uit voorzorg de airco uit. Ik sluip achter een vrachtwagen en hoop dat er geen politie mij aanhoudt voor bumperkleven. Als de bereikmeter aangeeft dat ik nog 76 km kan rijden terwijl de navigatie meldt dat ik nog 82 km te gaan heb, rest mij één ding, opnieuw laden. Omdat het al na 18:30u sluitingstijd van de ANWB servicestations is, zoek ik zo snel mogelijk de dichtstbijzijnde krachtstroom openbare laadpaal op. Ergens rond Raamsdonkveer beland ik in een weiland. Een knappe modern ogende boerin wijst mij de laadpaal op een klein parkeerplaatsje. Een E-laad Enexis paal. Wat ben ik blij met de geleende E-laad pas van Huub Rothengatter. Ik kan wéér gratis laden. Al wachtende geniet ik nogmaals van het natuurschoon. Ik zie in de buurt indrukwekkende bunkers met gras begroeid, ook nooit eerder geweten dat ze die hier ook hadden staan. Passanten merken mij direct op, leunend tegen de wagen. Ik weet zeker dat ze de stekker hebben gezien. Hun blikken vertonen iets van medelijden, ik probeer me er niets van aan te trekken. Mijn enthousiasme is na ruim een kwartier al weer gedaald. Ik merk dat elke 5 minuten er 1 km bereik bij komt. Nog meer laden en dan kom ik zeker te laat thuis voor het eten. Vertwijfeling slaat toe, rijden of wachten. Op mijn iPhone app vind ik een snellaad paal bij Vianen en besluit verder te rijden. Gelukkig ligt van der Valk Hotel Vianen aan de snelweg, dus de laadpaal is ook nu weer snel gevonden. Zo druk als de Parkeerplaats voor gasten is afgeladen, zo rustiek ligt de EV-laadplaats er nog verlaten bij. Ik parkeer bij een Epyon-ABB snellaadpaal van TheNewMotion. De zwaardere snellaad stekker herken ik uit Breda en ik merk dat ik de zaak behendig koppel. Dan lees ik tot mijn verbazing de aanduiding op de laadpaal: ‘uitsluitend voor The New Motion pashouders’. Dat is dom zeg, ontzeg je jezelf toch omzet als je klanten weigert. Dan herinner ik me dat mijn TNM pas mogelijk nog niet is geactiveerd. Ik voel weer de twijfel opkomen. Toch druk ik op de blauwe START knop, het systeem vraagt om de pas... ‘Card not valid’ geeft het systeem aan. Nog twee keer proberen, gebeurt immers ook met je betaalpas aan de kassa, geen resultaat. Ik bel het 088 nummer en doe mijn verhaal. Ze begrijpen de situatie en zullen een manager bellen, die mij weer terugbelt. Tja, wat nu? Ik loop naar het Hotel om daar een poging te wagen, moest inmiddels ook wel ernstig plassen. Ze schijnen het vaker mee te maken, voor € 8,50 mag ik de laadpas van de manager lenen. Nadat de dame een kopietje van mijn rijbewijs heeft gemaakt snel ik terug naar mijn wagen met de wederom geleende laadpas. De eerst verlaten laadplek oogt direct vol als ik bij terugkomst constateer dat ik een buurman heb. De Nissan LEAF van het Oranje Trophy team. Leuk denk ik nog. Terwijl ik de laadprocedure opstart zie ik hun laadsessie en valt mij op dat zij ruim 110ampère trekken, goeie zaak denk ik nog, totdat ik merk dat na het aankoppelen zij dalen tot slechts 91ampère en mijn laadsessie niet verder komt dan een magere 11ampère. Nee toch, nu dit weer. Ik wacht en wacht en dan komen de foute gedachten boven, ik druk op de STOP knop van mijn buurman; scan your card to unlock! OK dat hebben ze goed geregeld. De stekker uit de wagen koppelen misschien? Oh nee dat is magnetisch beveiligd bij snelladen, ook slim. Het is inmiddels ruim na achten en thuis hadden ze al begrepen dat ik wat later zou komen. Maar nu rest mij niets anders dan wat te gaan eten bij van der Valk. Misschien dat ik de Oranje Trophy jongens nog ergens in het Restaurant tegenkom.
Aangekomen bij het Restaurant blijkt het een ‘echt Restaurant’ met linnen gedekte tafels + bediening. Nee een buffet restaurant hebben ze helaas niet. Drie minuten later sta ik weer naast mijn auto. Ik neem een Wilhelmina pepermuntje uit een ruim gevulde plastic koker, een welkomstcadeau van mijn Nissan dealer. Als ik tegen de kou plaatsneem in de wagen, kan ik met bril op nog net de laadsessie lezen. Het laden van de buurman gaat wel net zo rap als begin van de avond in Breda. Ineens herinner ik me een zinsnede uit de handleiding van de Nissan, ik heb ‘m bij me dus rap zoek ik het hoofdstuk charging op (Nissan LEAF instructieboekje hoofdstuk CH-11); ‘Het snelladen mag niet meer dan eenmaal per dag uitgevoerd worden’. Ja fuck, dat hadden ze nog niet eerder op internet gemeld. Mijn eerste dag, mijn eerste grote rit, mijn eerste EV-ervaring en nu dit. Als de accu ontploft merk ik het wel, ik moet toch naar huis! Vertwijfeling, argwaan, wantrouwen alles schiet door mijn hoofd totdat ik ineens opmerk dat mijn buurman’s sessie op 0ampère staat. Ik schiet de auto uit en waarachtig 0 Volt en 0 Ampère. Maar tot mijn schrik staat dat ook vermeld bij mijn laadsessie. Systeem zal toch niet defect zijn? Geen woede maar onthutsing overmannen mij, dit moet iemand van boven op zijn geweten hebben. Ik zou de laadpaal willen schoppen, maar dat doen ze alleen op Banana Split filmpjes. Net als ik weer het 088 nummer wil bellen beginnen mijn rode cijfertjes op te lopen, ja ja uiteindelijk zie ik 98ampère staan bij mijn laadsessie. OK het systeem moest natuurlijk de stroom omleiden, moet dat nou werkelijk zo’n vijf seconden duren dan? Nog een paar seconden extra en ze hadden de ambulance kunnen bellen.
Als ik het viaduct bij Hilversum passeer geeft de bereikmeter aan dat ik nog zeker 25 km kan gaan en volgens de navigatie hoef ik nog maar 12 km naar huis. Uit blijdschap trap ik eindelijk het gaspedaal in, ik rijd uiteindelijk met 115 km/uur de bocht in voor de afslag naar de A1.
Ik sta weer in de voordeur opening als Sjeng me tegemoet schiet, “Papa je bent thuis”. Hij had mij niet gehoord, maar de koplamp schijnwerpers wel opgemerkt op het pad. Het is inmiddels 21:30u ik ben thuis ja. Ik doe het hele verhaal terwijl mijn vrouw en dochter een engelse detective op tv proberen te volgen. Ze moeten nog net niet schaterlachen, maar ze vinden het wel zielig. Ze schijnt niet echt verrast over mijn verhalen. Waarschijnlijk had ze dit wel verwacht met mijn nieuwe aanschaf, ik niet dus. De magnetron opgewarmde maaltijd + glas wijn smaakt mij bijzonder goed. Terwijl ik mijn voedsel maal, denk ik terug aan de avonturen van deze EV-pioneer. Er moet toch een reden zijn waarom mijn eerste dag zo is verlopen. Ik zal beslist niet de enige zijn. Ik twijfel niet over mijn aanschaf. Hij rijdt werkelijk geweldig. Het past bij mij die sustainable insteek, die innovatie. Ik realiseer mij dat ik autorijden opnieuw moet ontdekken. Ja dat zal het zijn. Ik moet het positief zien. Als ik nou een vouwfiets koop kan ik bij mijn vervolgbezoeken openbaar traagladen en dan fiets ik gewoon naar mijn afspraak, ja geweldig. En de lessen toen onze kids klein waren de drie-R regels Rust, Reinheid en Regelmaat, ja helemaal, past perfect. Ik zie ineens ook al die honderden mensen achter alle EV organisaties die erop toezien dat wij EV-rijders zo positief mogelijk blijven. Dit moet ik kwijt, mijn negatief gevoel ebt weg en ik ben overtuigd EV-rijder. Dit waren kennelijk de eerste baar weeën, maar ik ben nu herboren en leef. Ik heb het ervoor over. Dit moet ik de wereld vertellen.
Terwijl mijn dochter zich tegen mijn vrouw aandrukt bij een spannende scene, pak ik de laptop en type de titel van mijn verhaal; De prijs voor belastingvrij EV-rijden.
